สังคมชนบท

ในวันหนึ่เมื่ครั้งที่ผมยังเป็นเด็กเคยมีเหตุการหรือการละเล่นที่คุณเคยผ่านหูผ่านตากันบ้างหรือป่าว ผมโตมาในสังคมชนบทไม่สังคมที่ค่อนข้างลำบาก การคมนาคมการแพทย์ยังทำได้ลำบาก เนื่องจกตอนนั้นมีแต่เอพียงอย่างเดียวที่สามารถเข้าถึงสังคมของพวกเราได้ ตอนนั้นถือได้ว่าสังคมชนบทค่อนข้างน่าอยู่ในสายตาผม เป็นอะไรที่เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ซึ่งกันและกัน ไม่มีคิดเล็กคิดน้อย ใครมีแกงใครมีของกินอะไรเราก็มาแบ่งปันกัน ขโมยขโจรก็ไม่มี สิ่งแวดล้อมยังคงเหมือนเดิม อากาศยังคงบริสุทธิ์ ตื่นเช้ามาทุกคนรีบไปทำมาหากิน เทคโนโลยีต่างๆก็ยังคงมีบทบาทน้อยและมีราคาสูง กระเป๋ากล้อง สิ่งของบางอย่างเราก็ไม่มีปัญญษซื้อหรอก ยกตัวอย่างเช่น กล้อง, กระเป๋า กล้อง lowepro, มอเตอร์ไซต์, รถยนต์ เป็นต้น ซึ่งสิ่งของเหล่านี้ล้วนแต่หาจากสังคมชนบทแถวบ้านผมไม่ได้เลย แต่ในทางกลับกันสังคมเมืองก็ไม่มีในสิ่งที่สังคมชนบทมีเหมือนกัน การเป็นสังคมชนบทนั้นในสายตาผมแสนสุขใจเมื่อตื่นเช้ามาคุณจะพบกับอากาศบริสุทธิ์ มีเสียงสัตว์ เสียงนกร้องในตอนเช้า ไปไหนมาไหนก้ไม่มีค่าใช้จ่าย เราสามารถที่จะเก็บผักเก็บหญ้ามากินได้ ซึ่งต่างจากสังคมเมืองที่ทุกอย่างก้าวล้วนแต่มีค่าใช้จ่ายทั้งสิ้น อีกส่วนหนึ่งที่สำคัญอย่างมากที่เราหาได้ในสังคมชนบท แต่ไม่สามารถหาได้สังคมเมืองนั้นก็คือ น้ำใจไมตรีที่มีให้ต่อกันนั้นเอง ซึ่งสังคมเมืองปัจจุบันนี้ล้วนแต่ใส่หน้ากากเข้าหากันทั้งนั้น จะไว้ใจใครแต่ละคนนั้นยาก เพราะเค้าจะนึกถึงผลประโยชน์ส่วนตัวมาก่อนเสมอมันก็เหมือน กระเป๋ากล้องราคาถูก และราคาแพง ลักษณะการใช้งานก็ไม่ต่างกัน แค่บางคนยึดติดกับชื่อเสียงหรือยี่ห้อของมันมากกว่า มันก็ลักษณะเดียวกันกับการสวมหัวโขนเข้าหากันนั้นเอง ทุกอย่างมันก็มีทั้งข้อดีและข้อเสีย ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้ล้วนแต่ต้องมีอะไรแลกมาทั้งนั้น ไม่มีอะไรแลกมาฟรีฟรีหรอก เวลาเราอยากได้ กระเป๋ากล้อง canon เราก้ต้องเอาเงินไปแลกเค้ามา หรือเวลาเราอยากได้เงินเราก็ต้องเอาแรงงานกับเวลาไปแลกเค้ามา ถ้าเราอยากได้เวลากับการพักผ่อนเราก็ต้องเอาเม็ดเงินกับสิทธิ์ไปแลกเค้ามา อย่างนี้เป็นต้น  ดังนั้นผมคิดว่าบางครั้งเราควรเลือกตัดสินใจกับสิ่งที่คิดว่ามันถูกต้อง และสิ่งที่เราคิดว่ามันถุกต้อง สิ่งนั้นจะต้องไม่ไปเบียดเบียดคนอื่น และทำให้ผู้อื่นเดือดร้อนกับการกระทำนั้นด้วย และในบางครั้งเราควรจะรู้จักแบ่งปัน เพราะการแบ่งปันจะช่วยให้สังคมของเราน่าอยู่มากขึ้น เราอย่าคิดที่จะรอให้คนอื่นให้ของขวัญ ถ้าหากเราไม่รู้จักให้คนอื่นก่อน

บทเรียนที่ 12

นับตั้งแต่เริ่มหัดถ่ายรูปมาก็มีอีกหนึ่งช่วงชีวิตที่เริ่มเปลี่ยนถบว่าเปลี่ยนยุคเปลี่ยนแบบกันเลยทีเดียวซึ่งสิง่ที่ทำให้เกิดการเปลี่ยนั้นก็คือ การรู้สึกอึดอัดในการใช้เลนส์ช่วงหนึ่ง ซึ่งก่อนหน้านีผมมีเลนส์ซุมเพียงเลนส์เดียวซึ่งเวลาถ่ายแต่ละครั้งค่อนข้างไกล กว่าจะถ่ายได้ถ่าย ถ้าหากมีอะไรมาบังด้านหน้าก็จะไม่สามารถถ่ายได้ มันจึงเป็นอุปสรรค์หนึ่งในการถ่ายงาน อันตัว กระเป๋า กล้อง dslr ที่ว่าหนักแล้วเมื่อเจอเลนส์ซูมกับกล้องเรียกว่าไปกันใหญ่ เพราะเหตุนี้เราจึงอยากจะหาสิ่งใหญ่เข้ามาเพิ่มมุมมองในการถ่ายภาพ และในใจตอนนั้นมีทางเลอกอยู่สองตัวเลือกนั้นก็คือ เลนส์มุมกว้าง กับเลนส์ช่วงธรรมดา ผมตัดสินใจเลือกอยู่นานว่าที่จริงแล้วผมต้องการอะไรกันแน่ สิ่งที่ได้ตัดสินใจในวันนั้นหลังจากทำการศึกษาและถามตัวเองเรียบร้อย ผลก็ออกมาว่าผมเลือกเลนส์ช่วงมุมมกว้าง เพราะมันสามารถรับงานได้และอีกส่วนหนึ่งคือมันให้มุมมองที่แปลกตาและไม่เหมือนใคร เพราะเลนส์ช่วงกว้างเป็นเลนส์ที่ถ่ายสนุกเหมาะแก่การนำมาถ่ายรับจ้างมากมาก และก็เหมือนเคยกล่อนที่จะรับสมาชิกใหม่มาต้องสำรวจก่อนว่า กระเป๋า กล้อง canon สามารถบรรจุลงไปได้ไม ถ้าบรรจุลงไปได้ก็ไม่มีปัญหา ซึ่งหลังจากที่สำรวจเสร็จก็สรุปว่าไม่มีปัญหา ก็เลยออกตามหามือสองอีกอย่างเลยสำหรับเลนส์รอบนี้ที่ได้มาต้องขอขอบคุณรุ่นพี่ที่อยู่ที่กรุงเทพที่ช่วยเป็นธุระจัดการมาให้สำหรับมูลค่ารอบนี้ผมจำไม่ได้ว่าเท่าไหร่ และผมก็ได้มันมาสมใจกับที่รอคอย สำหรับเลนส์ตัวนี้ตอนซื้อมาแรกแรกไม่ค่อยมีปัญหาอะไร แต่พอมีอยู่วันหนึ่ง ในระหว่างที่ถ่ายเกิดปัญหาแล้วครับแต่ยังดีที่วันั้นมาเสียเอาตอนเสร็จงานพอดี รู้สึกว่าจะเป็นที่ไดอะแกรมของกล้องเสีย ในวันที่ส่งกล้องไปซ่อมที่ศูนย์ที่กรุงเทพ พูดถึงน้ำตาจะไหนเมื่อช่างบอกราคาค่าซ่อมมา กระเป๋ากล้อง  ประมาณห้าหกพัน แล้วผมจะเอาเงินจากไหนไปจ่ายค่าซ่อมว่ะเนี่ย เที่ยวนี้เดือดร้อนไปยังเงินเก็บอีก ดูวี่แววแล้วงานนนี้น่าจะได้กินข้าวกับน้ำปลาไปอีกหลายสัปดาห์ หลังจากที่ส่งลูกน้อยหอยสังข์เข้าโรงพยาบาลผมก็ได้แค่แบก กระเป๋า กล้อง lowepro กลับไปอย่างกระเป๋าเบาเบา และทำได้เพียงรอคอยว่าเมื่อไหร่เจ้าเลนส์ช่วงกว้างของผมเมื่อไหร่จะซ่อมเสร็จ เพราะตอนนั้นใกล้จะถึงวันถ่ายภาพที่เค้าว่าจ้างไว้แล้วด้วย ผมนับวันรอบที่เมื่อไหร่จะมีสายดทรศัพท์จากบริษัทแคนอนแห่งประเทศไทยโทรมาบอกว่าเลนส์ทำการซ่อมเสร็จเรียบร้อยแล้วและกำลังจะจัดส่ง 

บทเรียนที่ 7

และหลังจากที่ได้จัดเลนส์ซูมมาไว้ดูแลอีกหนึ่งตัว ปัญหาก็เกิดอีกแล้วเนื่องจาก กระเป๋า กล้อง canon ที่แถมมาไม่สามารถใส่ได้แล้ว เวลาไปไหนมาไหนหรืออกนอกสถานที่ค่อนข้างลำบาก ดังนั้นผมเริ่มปฎิบัติการไล่ล่ากระเป๋าอีกครั้งนึง ผมใช้เวลาในการศึกษาและหาสินค้าในอินเตอเน็ตอยู่หลายวันแต่ก็ยังไม่เจอแบบที่โดนใจสักที ลองหาทั้งมือหนึ่งและมือสองในอินเตอร์เน็ตแต่ราคาที่เห็นก็ยังคงแรงอยู่เหมือนเดิม เพราะช่วงนั้นสิ้นเดือนงบประมาณค่อนข้างจำกัดจะซื้ออะไรแต่ละอย่างต้องคิดให้รอยคอบไม่อย่างงั้นได้กินมาม่าทุกวันแน่แน่ แต่ก็เหมือนโชเป็นใจเมื่อวันหนึ่งเพื่อนผมไปเดินตลาดเปิดท้าย กะว่าไปเดินเล่นแลสาว ไม่ได้คิดว่าจะซื้ออะไร เพื่อนผมคนนี้เค้าเป็นคนที่ชอบซื้อสินค้ามือสองมาใช้และตาถึงเลยทีเดียวเรียกว่าถ้าเค้าซื้อหรือแนะนำให้สภาพที่ได้และราคาค่อนข้างโอเคเลย วันนั้นเพื่อนผมก็ได้เดินเดินและไปสะดุดตากับร้านร้านนึงซึ่งมีกระเป๋าขนาดกลางใบนึงน่าสนใจมาก เลยเข้าไปดูปรากฎว่าเป็น กระเป๋ากล้องราคาถูก เพื่อนผมเลยซื้อมาในราคาหกร้อยบาท กระเป๋ากล้อง  เมื่อผมเห็นกระเป๋ากล้องใบนี้จากเพื่อนผมก็เลยขอซื้อต่ออีกครั้งหนึ่ง และตอนนี้ผมก็ยังคงใช้กระเป๋าใบนั้นมาโดยตลอดเนื่องจากมีขนาดเล็กและมีความคล่องตัวสูง หลังจากนั้นก็ได้เวลาที่จะต้องลองของเล่นใหม่ซะแล้ว ด้วยกล้องและเลนส์ใหม่ มันช่วยให้คุณภาพของงานดีมากหลังจากที่ทำการแต่งภาพเรียบร้อย ซึ่งตอนนี้งานของผมและรุ่นพี่ในชมรมไม่ต่างกันแล้ว หลังจากนั้นผมก็ได้เริ่มตะเวณถ่ายไปฟรีไปทั่ว ในบางครั้งเค้าก็เลี้ยงข้าวหรือขนมเป็นการตอบแทน แต่บางกรณีออกแนวขาดทุนที่เราต้องเลี้ยงข้าวหรือขนมเค้าด้วย อันนนี้ก็ขึ้นอยู่กับความสวยของนางแบบบเป็นองค์ประกอบ แต่ผมก็ต้องมาเจอกับอีกสถานการณืหนึ่งที่ทำให้ผมต้องเสริมอาวุธเพิ่มอีกครั้งหนึ่งก็คือ เวลาไปถ่ายสถานที่ที่มีแสงน้อยหรือเวลากลางคืน มันจะทำให้ผมเสเยอารมณ์มาก เนื่องจาก โฟกัสผิดตำแหน่งบ่อย และมีนอยด์เยอะมากเมื่อเพิ่มไอเอสโอสูง ซึ่งมันเป็ข้อด้อยของสี่สิบดี โดยแคนอนได้พัฒนาในข้อบกพร่องของจุดนี้ในกล้องรุ่นถัดไป ในวันหนึ่งผมก็ได้เจอผู้ชายคหนึ่งหิ้ว กระเป๋า กล้อง lowepro มาและหยิบอุปกรณ์หนึ่งขึ้นมาและสิ่งนั้นก็เรียกว่าแฟรชผมก็ได้นั่งสักเหตุอยู่สักครู่หนึ่งก่อนที่ผมจะรวบรวมความกล้าและเข้าไปถามถึงรายละเอียดปลีกย่อยของอุปกรณืตัวนี้ว่ามีหน้าที่การทำงานอย่างไร ราคาเท่าไหร่ มีข้อดีข้อด้อยยังไง

  

บทเรียนที่ 2

หลังจากที่แม่ผมได้ซื้อกล้องตัวที่สองในชีวิตให้ผม ผมก็ได้เริ่มออกถ่ายตามงานต่างๆ อยู่เสมอ แรกๆรูปที่ออกมามันก็ยังเน่าอยู่ แต่พอถ่ายไปถ่ายไป ก็เริ่มมีนชมว่าสวย ซึ่งตอนนั้นประจวบเหมาะกับว่ามีแฟนชอบถ่ายรูปมาก เค้าชอบให้มีคนถ่ายรูป ถ้าวันไหนไมถ่ายรูปเห็นว่าแถบจะขาดใจ ผมก็ใช้กล้องตัวนี้แหละถ่ายเค้ามาเรื่อย กระเป๋ากล้อง จนวันหนึ่งผมมีดอกาสไปฝึกงานที่กรุงเทพที่นั้นทำให้ผมเปิดตัวเองออกจากกะลา ได้เจอสิ่งใหม่ ในวันหนึ่งที่ผมเบื่อเบื่อเซ็งเซ็ง ผมก็ได้ชวนเพื่อนของผมที่ไปฝึกงานด้วยกันไปลองเที่ยวกรุงเทพกัน ในวันนั้นเชื่อไมว่า มันเหมือนโลกทัศน์แห่งการถ่ายภาพของผมได้เปิดขึ้น ผมเก็นชายคนนึงกำลังถ่ายรูปกับกล้องตัวใหญ่และสะพาย กระเป๋ากล้อง lowepro ยืนถ่ายรูปอนุสาวรีย์ชัยในบรรยากาศตอนพระอาทิตย์ตก มันเป็นคำถามที่ผุดขึ้นในหัวผมตลอดว่านั้นมันคืออะไร มันเป็นกล้องประเภทไหน คืนนั้นทั้งคืนผมเลยค้นหาข้อมูลว่ากล้องมีกี่ประเภทอะไรบ้างและแล้วก็ได้เจอคำตอบว่ามันคือกล้อง DSLR ผมยังศึกษาลึกลงไปอีกเกี่ยวกับราคาและรายละเอียดของกล้องแต่ละรุ่น และแล้วคืนผมก็บอกกับตัวเองว่าต้องมีแบบนี้กับเค้าให้ได้ จากนั้นผมก็เริ่มเก็บเงินเพื่อที่จะซื้อกล้องในรุ่นที่ตั้งใจไว้ให้ได้ สัปดาห์นึงต่อมาผมก็ลองไปที่ห้างและเดินดูราคากล้องในร้านต่างๆ ไปดูว่าเค้ามีของแถมอะไรบ้าง บางร้านก็แถม กระเป๋า กล้อง canon แถมชุดทำความสะอาดอะไรประมาณนี้ แต่ก็อย่างที่รู้รู้กันอยู่ว่าราคากล้องมือหนึ่งมันสูงมาก เพราะเงินเก็บและเงินที่หาได้จากการทำอาชีพเสริมรวมแล้วยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของราคากล้องเลย ในตอนนัน้ผมเล็งแคนอนสี่ห้าศูนย์ดี ซึ่งเป็นกล้องสำหรับผู้เริ่มต้นจนถึงกึ่งมืออาชีพ แต่บอกจริงจริงว่าตอนั้นกำลังทรัพย์ผมไปไม่ถึง ผมแวะเวียนเข้าไปเช็คราคาทุกวันทุกวันมันก็ไม่มีแนวโน้มว่ามันจะลดราคาซะที มีอยู่วันหนึ่งผมได้เจอกับเพื่อนที่เค้าเล่นกล้องอยู่ ตอนนั้นเค้ากำลังนั่งยุ่งอยู่กับการหา กระเป๋า กล้อง ราคา ถูก เพื่อมาแทนใบเก่าอยู่ และส่งสัยว่าเค้าทำไมต้องมาหาในเน็ต มันมีขายด้วยเหรอ แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไร ตอนนั้นเราคิดอยู่อย่างเดี่ยวว่า มีที่ไหนขายกล้องราคาถูกบ้างแนะนำหน่อย พอสิ้นคำมันก็บอกว่ามึงเอาเว็บนี้ไปลองดู กูกำลังยุ่ง จากสิ่งที่เพือนให้มาในวันนัน้มันพลิกชีวิตผมไปมาจนถึงทุกวันนี้

การลาออกครั้งสุดท้าย3

และแล้วก็ถึงวันที่เริ่มงานวันแรก สำหรับวันแรกมันก็เหมือนกับบริษัททั่วไปที่ ช่วงเช้าแผนกบุคคลก็มาพรีเซ็นบริษัทและธรรมเนียมขององค์ก่อน พร้อมทั้งพาชมสถานที่ต่างๆภายในโรงงาน พอตกบ่ายก็พาไปยังแผนกต้นสังกัด แต่สิ่งที่แปลกอย่างหนึ่งของที่นี้คือพนักงานทุกคนของที่จะต้องไปฝึกงานที่เซเว่นอีเลเว่นก่อนเจ็ดวันถึงจะเข้าทำงานได้ การไปฝึกงานเจ็ดวันมันไม่ใช่เรื่องหมูหมูเลยเนื่องจากจากเราต้องทำหน้าที่เหมือนพนักงานที่นั้นทุกอย่างแถมยังต้องเข้ากะเหมือนเค้าอีก สำหรับพนักงานที่นี้เค้าจะทำงานกันสามกะ กะแรกจะเริ่มตั้งแต่หกโมงเลิกบ่ายสาม ส่วนกะสองจะเริ่มบ่ายสองโมงเลิกสี่ทุ่ม ส่วนกะสามจะเริ่มงานสามทุ่มเลิกงานหกโมงเช้า ทุกครั้งที่ผมเดินทางไปไหนมาไหนมีสิ่งหนึ่งที่ผมไมเคยลิมนั้นก็คือ กระเป๋า กล้อง lowepro คู่ใจผมได้พกมันไปทุกทุกที่ไป ช่วงเวลาที่ฝึกงานที่เซเว่นอีเลเว่นมันสอนให้ผมรู้ว่า พนักงานที่นี้ต้องมีความรับผิดชอบและอดทนสูงมาก เนื่องจากบริเวณที่นั่งพักแถบไม่มี หรือถ้ามีอาจจะเล็กและแคบ ส่วนหน้าที่รับผิดชอบค่อนข้างเยอะเมื่อเทียบกับเงินเดือนที่ได้เพราะหากสินค้าเสียหายหรือความผิดพลาดจากพนักงานเอง พนักงานคนนัน้จะต้องรับผิดชอบและชดเชยค่าเสียหายเต็มจำนวน ตอนนี้ร้านค้าห่งนี้มีเกือบทุกอย่างที่คุณอยากได้ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมอยากได้แต่ที่นี้ไม่มีคือ กระเป๋า กล้อง dslr สิ่งที่ผมทำตอนอยู่ที่นั้นก็มีไม่กี่อย่างอย่างแรกคือ จัดของในร้าน เติมน้ำในตู้แช่ ชงกาแฟ เครื่องดื่ม หลังจากนั้นก็จัดสินค้าในร้าน เติมน้ำในตู้แช่ และชงเครื่องดื่ม ชิวิตผมมีแค่นี้จริงจริงตอนไปฝึกงานที่นั้น กระเป๋ากล้อง   เพราะเรื่องเงินเรื่องทอง เรื่องที่เกี่ยวกับหน้าแคชเชียร์เลย ผมใช้ช้วิตแบบนี้มาตลอดเจ็ดวันในการฝึกงานที่นั้น ที่นี้สอนให้ผมรู้ว่าอย่ามองข้ามสิ่งเล็กเล็กน้อยน้อยและลูกค้าคือพระเจ้า หลังจากที่ผมได้ฝึกงานี่ที่เซเว่นอีเลเว่นเสร็จผมก็ได้เก็บข้าวเก็บของเก็บ กระเป๋า กล้อง canon กลับมาทำงานที่โรงงานกันต่อ และเมื่อผมมาทำงานที่โรงานผมก้ได้ลงตำแหน่งเจ้าหน้าที่คลังสินค้า ซึ่งหลังจากทำงานที่นั้นผมก็รู้สึกจำเจ และน่าเบื่อกับหน้าที่ที่ได้รับ ส่วนเงินเดือนที่ได้รับก้น้อยเมื่อเทียบกับโรงงานอื่น และเจ้านายของผมที่นั้นก็ค่อนข้างเป็นคนไร้สาระ ไม่ค่อยเอาไหน และช่วงหลังผมกับเค้าก็เริ่มมีปัญหากันบ่อย จากนั้นผมก้เลยตัดสินใจลาออกอีกครั้ง ซึ่งตลอดเวลา เจ็ด เดือนที่ผมทำงานที่นี้ ผมไม่ค่อยได้อะไรมากมายนอกจาก แฟนที่น่ารักคนหนึ่ง ซึ่งผมคิดว่าต้องขอขอบคุณที่นี้ที่ทำให้เราได้มาเจอกัน